Na het eerste seizoen van Idols dat ik met interesse volgde, haakte ik al snel af bij het vervolg en ook bij al die andere talentenshows die erna kwamen: Te veel entertainment, te weinig (interessante) muziek, te veel reclame, te weinig respect en bovendien vaak veel onkunde. Vorig jaar kwam ik echter al zappend terecht bij de audities van The Voice of Holland. Ondanks dat het muzikaal gezien meestal mijn interesse niet had, keek ik met veel plezier naar enkele afleveringen. De verrassing was uiteraard vooral dat het een blinde auditie was, én dat er eindelijk eens een jury zat die een poging deed om niet alleen zichzelf, maar ook de zanger en de kijker serieus te nemen.
Het programma is inmiddels zijn tweede seizoen ingegaan en dit weekend zag ik weer een van de auditierondes. Marco Borsato blijkt als jurylid te zijn aangeschoven, en zoekt nog enigszins draaiend op zijn stoel naar de juiste insteek (“Zal ik vooral vriendelijk reageren, of toch maar streng? Vaderlijk misschien?”). Ook lijkt het erop dat de regisseur voor dit tweede seizoen het entertainmentgehalte heeft willen verhogen: We zien Marco vol in beeld met zijn handen voor zijn ogen geslagen (“Had ik nu toch maar gedrukt”), juryleden maken dansjes voor elkaar wanneer ze een goede kandidaat gestrikt hebben, en er wordt regelmatig onderling – quasi- geruzied. Ik kan natuurlijk net een slechte avond hebben getroffen, maar op grond van wat ik zag en hoorde vrees ik dat met het stijgen van het entertainmentgehalte het niveau van de kandidaten navenant is gedaald.
Voor wie overweegt aan een dergelijke auditie mee te doen heb ik wel een tip: Zorg dat er een muzikale wending zit in die ene minuut die je mag zingen. Het vaste patroon bij de juryleden is namelijk dat ze bij de eerste noot al dan niet aangenaam verrast zijn. Hun handen glijden in het positieve geval richting de knop. Op het moment dat de kandidaat goed blijft zingen (of briljant, of zelfs uitzonderlijk goed én briljant) maar er geen opvallende muzikale wending is waardoor de intensiteit van de muziek verandert (een uithaal, een ander ritme, een verandering in dynamiek of stemkleur), blijven de handen vóór de knop liggen en wordt er niet gedrukt. Er is blijkbaar een tweede muzikale impuls nodig om de juryleden uit hun overwegingen te doen opschrikken, zodanig dat hun hand opnieuw beweegt ditmaal om ook echt op die rode knop te drukken.
Omdat bij sommige stukken die impuls ontbrak zag ik enkele malen heel goede kandidaten sneuvelen waarbij soms ook de juryleden verbijsterd achterbleven: “Je zingt fantastisch, ik weet eigenlijk niet waarom ik niet gedrukt hebt.” “Wat jammer. Blijf vooral zingen.” “Ik hoop je volgend jaar weer te zien”. Zelfs het (veel te) populaire ‘hard en hoog zingen’ loont in deze setting dus alleen wanneer er ook contrast is. Zonder die verschillen in intensiteit ontstaat er namelijk een soort muzikale hoogvlakte die eerder leidt tot reflectie dan tot actie (het drukken op de rode knop). Ik hou zelf erg van dergelijke muzikale vlaktes maar deze zijn vooral heel mooi wanneer je je eraan kunt overgeven en hun grootsheid kunt ervaren in ruimte én in tijd. De reis bij the Voice of Holland duurt echter maar 1 tot 1,5 minuut. Voor een vlakte is dat wat weinig…
Daarnaast zijn berglandschappen immens veel populairder dan vlaktes. De meeste toeristen willen sowieso liever meegenomen worden op een smal, maar veilig, bergpaadje om na een niet al te zware klimtocht uiteindelijk op een bankje te genieten van een onverwacht wijds vergezicht. Tien tegen één dat ze daar dan ‘geheel verrast’ op een rode knop drukken. Tja, massatoerisme bestaat niet voor niets!
Februari 2012